Persoonlijk blog Olga november 2023

31 October 2023

VERANDERINGEN

Graag neem ik jullie weer mee door te vertellen over mijn dagelijks leven en de dingen die ik meemaak tijdens het werk en de activiteiten van onze Stichting Embrace Life. Maar ook hoe ik mijn leven lijd met een hersentumor. 

De afgelopen maanden hebben we veel activiteiten en evenementen georganiseerd of zijn ze voor ons georganiseerd door enthousiaste betrokkenen. Het laatste evenement in september werd georganiseerd door de Erasmus Foundation voor ons onderzoek en heeft weer een zeer mooi resultaat opgeleverd voor onze stichting. 

Al die activiteiten en alles wat erbij komt kijken eist helaas soms wel zijn tol op mijn energie en gezondheid dus is het fijn dat we het eindelijk even iets rustiger aan kunnen doen. 

We mogen na gaan denken over wat we zoal in ons 5-jarig jubileum jaar willen gaan organiseren en uiteraard hopen we dat ook dit jaar bedrijven, serviceclubs, sport clubs en particulieren initiatieven starten om ons te helpen ons doel te bereiken. 

Maar eerst moeten we op zoek naar wat extra (vrijwillige) handjes op het gebied van o.a. sociale media. Want helaas gaat een van onze huidige vrijwilligers ons verlaten voor een fulltime job. Wij wensen haar iig veel succes!

Nu is het altijd weer spannend hoe we dit weer op kunnen lossen. Want helaas moet ik bekennen dat ik er zelf echt niet goed in ben. Mijn concentratie en focus zijn nooit meer op mijn oude niveau gekomen en belemmeren mij dagelijks bij diverse soorten werkzaamheden. Laten we zeggen dat het mij veel energie en tijd kost om iets te maken waar een ander in een kwart van de tijd mee klaar is en dat is best frustrerend. Dus hulp vragen is iets dat ik heb moeten leren. 

Daarnaast ben ik echt heel vergeetachtig waar ik me soms echt voor schaam. Dan komt er bijvoorbeeld een maand later ineens een belletje dat ik bijvoorbeeld iemand iets zou sturen of bellen of wat dan ook. Dat ben ik dan echt totaal vergeten en echt niet bewust maar het is gewoon even weg uit mijn gedachten. Dit maakt sommigen mensen boos en andere hebben er gelukkig wel begrip voor. Nou ja hebben ze dat niet? Is dat maar zo, ik kan niet meer doen dan mijn best.

Door de vele contacten met mijn lotgenoten weet ik gelukkig dat ik zeker niet de enige ben met dit probleem en dat zij net zo goed als ik hier mee moeten leren omgaan. Het is wat het is!

Wat ik lastiger vind is dat er toch soms weer momenten zijn dat een lotgenoot achteruitgaat of de strijd niet meer kan winnen. Dat doet pijn maar geeft mij ook de kracht om door te strijden en zoveel mogelijk binnen mijn bereik te doen om ons onderzoek te voltooien. 

Gelukkig heb ik Rob Candeias aan mijn zijde in de stichting want zonder hem zou het mij niet lukken! 

Samen sterk!